Fotowyprawa (2011/2012)

Od początku października 2011 jestem w podróży. Ze względów technicznych nie wrzucam na razie zdjęć na tę stronę, za to prowadzę oddzielnego bloga pod adresem:

http://fotowyprawa.blogspot.com/

Zapraszam do odwiedzania ;)

Obóz konny w Łynie

Dwutygodniowy obóz konny w Łynie. Wiem, kompletnie nie moje klimaty. Siedzenie na dupie przez 2 tygodnie, przeplatane okazyjną lekcją, i - mniej okazyjnym - otwarciem piwa. Ale - cel osiągnięty - umiem już założyć siodło.

więcej >>

Irlandia

No to lecimy, tak z rozpędu...

Irlandia. Tygodniowy wypad z pracy. Flaki z olejem. Gór nie mają, mimo że swoje pagórki dumnie nazywają górami.

Irlandzka pogoda, czyli na zmianę deszcz, na zmianę słońce, w sumie mi się bardzo podobała. I dość przyjemnie się po tych ich pagórkach nawet łaziło, ale tylko miejscami... Bo większość trasy i tak prowadzi albo asfaltową drogą, albo po równym, albo wśród kupy turystów i w ogóle... no zero atmosfery po prostu. Do tego noclegi drogie jak cholera.

Absolutnie nie polecam Irlandii. Ble fuj rzygi.

Tą inteligentną puentą zakończę część tekstową i przejdę do sekcji paru pierdołowatych zdjęć.

więcej >>

Norwegia

Tegoroczny majowy wypad do Norwegii - w odróżnieniu od poprzedniego - był trochę deszczowy. Trochę - tzn. padało bez dłuższych przerw, ale takowe były. W każdym razie, zdjęcia zbyt piękne to tym razem nie są...

więcej >>

Swanetia pod namiotem

Swanetia to rejon w północnej Gruzji, rzekomo trudno-dostępny, "naprawdę gruziński" i "taki średniowieczny". Podejrzewałem, że to mogą być takie trochę przesadzone, romantyczne ploty - no i trochę były... Ale - jeszcze nie jest źle.

Aktualnie (2011) do centrum Swanetii (Mestia) prowadzi droga o jakości lepszej niż... większość dróg w Polsce. Liczba turystów kontra gruzińska gościnność - można powiedzieć, że się równoważą. Tzn. pierwszych jest już chyba wystarczająco dużo, żeby drugiego nie było za bardzo widać. Ceny nie są zbyt niskie, słynne wieże są oświetlone na noc, a starówka się przebudowuje i zmienia w jakiś kurort. Są nawet... śmietniki!

Mimo tego, warto tu przyjechać. Może nie jest AŻ TAK romantycznie jak by się chciało, ale z pewnością jest "wystarczająco inaczej". Świnia ze świniakami przebiegają ci drogę, obok krowa się gapi i czeka kiedy sobie pójdziesz, a jeszcze obok pan sprzedaje inną krowę - w kawałkach prosto z ziemi.

Przyjechaliśmy z Tbilisi. Najpierw pociągiem do Zugdidi. Nocna plackarta kosztowała 11 lari (1 GEL ~= 2 PLN), ale miejsca trzeba rezerwować odpowiednio wcześniej, spóźniliśmy się. Pojechaliśmy dziennym osobowym za 6 lari. Jechał dłuuugo (8 godzin?), ale - był klimat. Było i wygodnie, i była gruzińska gościnność, były nawet śpiewy i granie na tutejszym banjo (cholera wie jak to się nazywa). W Zugdidi wylądowaliśmy około 17, od razu złapał nas busiarz szukający klientów do Mestii. Ostatecznie znalazł tylko naszą piątkę, więc musieliśmy dopłacić za pozostałe wolne 3 miejsca. Po burżujsku dopłaciliśmy (normalnie było po 20 lari, my zapłaciliśmy 30). BTW, jak na busiarzy, gruzińscy busiarze są całkiem mili.

W Mestii spaliśmy "u Irmy" za 20 lari (właściwie to 15, ale to w ramach wyjątku). Rano ostatnie zakupy i ruszamy na szlak do Uszguli.

Map topograficznych oczywiście nie ma, mamy ze sobą jedyne słuszne rosyjskie sztabówki. Pan w informacji turystycznej nie bardzo wie którędy szlak prowadzi, daje nam mapkę na której szlak jest zaznaczony. Jak się później okazuje - jest źle zaznaczony. Skończyło się tak, że przez godzinę przedzieraliśmy się przez krzaki, żeby dotrzeć do pewnej drogi, do której nie potrafiliśmy dotrzeć "normalnie".

Do Uszguli idziemy 3 doby. Nie w każdym miejscu da się zrobić sensowny nocleg - często nie ma albo lasu albo wody albo równego miejsca pod namiot. Zaledwie jeden z trzech noclegów spędziliśmy normalnie, przy ognisku. Można też spać na polu u gospodarza, albo i na drodze. W każdej wiosce będą też namawiać na lokalny guesthouse. Jak nie na ognisku, to pichciliśmy na kuchenkach gazowych - gaz można kupić w Tbilisi (na ulicy Mickiewicza) za 25 lari za butlę 650g.

Sklepy w Swanetii są nie tylko słabo zaopatrzone, ale też nie w każdej wiosce istniają. W jednym spytaliśmy o mleko, to pani nam wciskała skondensowane w puszce ;> Kupowaliśmy tylko ser i chleb od gospodarzy, czasem wymyślali wysokie ceny (trasa Mestia-Uszguli okazała się być wystarczająco "zatruta turystyką"). Najlepiej trafionym produktem, który przywieźliśmy jeszcze z Polski, były oczywiście sosy w proszku (nie znaleźliśmy ich nawet w dużych sklepach w Tbilisi). Mięso wszędzie mega drogie, a z warzyw praktycznie tylko pomidory i małe papryki. Pod względem wyboru w sklepach mało się zmieniło od tego co widziałem 4 lata temu (za to karta SIM prepaid z internetem via 3G/GPRS tańsza niż w Polsce, szok!).

Dotarliśmy do Uszguli. Ostatnich parę kilometrów drogą podwiozła nas na pace... policja. Uszguli nie okazało się być niczym wyjątkowym, dużo ciekawsze miejsca mijaliśmy wcześniej po drodze (np. opuszczone wioski).

więcej >>

Wypierdki - przepis

Składniki:

• 250g mąki,
• 100g cukru pudru,
• 150g masła,
• 2 żółtka,
• sól,
• 1 torebka cukru waniliowego,
• papierrr do pieczenia?

Wziąć gara, wrzucić masło, mąkę, cukier puder, cukier waniliowy, żółtka i przyzwoitą kupę soli. Zagnieść łapami w jeden duży Wypierd. Następnie dziobać w tym paluchami i wrzucać na blachę powstałe dzieła sztuki (szybciej idą Dzieła wypierdkowato-bobkowate, ale można też a'la krowie placki, jak na obrazku). Piec 10 minut w 180 stopniach.

No i standardowo - jeśli nie jest się Wojtkiem, zaprosić Wojtka.

Ameryka Południowa :)

Ten plan istnieje już od jakiegoś już czasu, ale dopiero wczoraj wyklarował się na tyle bardzo, że nie boję się o nim pisać :) Wygląda na to, że jadę znów do Ameryki Południowej - tym razem na pół roku!

...a jak nie zwariuję i starczy czasu, to nie tylko tam...

Planowany start - w październiku! :)

Zdjęcia z Gorców

Wrzucam zdjęcia z sylwestrowego wypadu w Gorce :) Zdjęciowo tym razem nic ciekawego, pogody nie mieliśmy, ale i tak było super.

więcej >>

O ognisku zimą słów kilka

Pierwszej nocy udało nam się znaleźć miejsce, w którym nie było dużo śniegu (jakieś 5-10cm), leżało też tam dużo drewna po ścince. Było je dość łatwo zbierać. Nie było wiatru.

Drugiej nocy zapałętaliśmy się w inne rejony Gorców, gdzie śniegu nagle zrobiło się pół metra. Ponad godzinę szliśmy LASEM szukając DREWNA.

Cały dzień mieliśmy suche buty. Zmieniło się to przy ognisku. Niby ciepełko i wszystko powinno schnąć, a niestety było odwrotnie. Jak masz pół metra śniegu wszędzie dookoła i musisz co jakiś czas przejść się do namiotu, to ZAWSZE masz ten śnieg na butach itp. Potem staniesz przy ognisku się ogrzać. Parę takich iteracji i wszyscy mamy buty kompletnie mokre.

Kolejna fajna rzecz - wiatr. Nie był silny, ale wiał w KAŻDĄ stronę. A ognisko sypało iskrami na potęgę. No i wyglądało to tak, że wszyscy, przerażeni wizją wypalenia zestawu dodatkowych wywietrzników w swoich PRO-kurtkach i PRO-spodniach, skakali po tych wszystkich zaspach dookoła, zakopując się w kolejnych warstwach śniegu, aby potem je skwapliwie rozpuścić na sobie przy ognisku. Nikomu nie chciało się zrobić sobie porządnego siedzenia nawet. I tak do północy ;)

Ognisko rozpalone na X-centymetrowej warstwie śniegu, dość szybko wypala w śniegu piękne koło, obniżając się jednocześnie o X cm względem nas. Ta różnica poziomów trochę denerwuje. Gdy chcemy zagotować wodę trzeba trochę kombinować, ewentualnie ponadwęglać rękawice. Albo zrezygnować z pichcenia kolacji, co też większość naszej ekipy uczyniło (ale to bardziej przez wiatr, zimno i brak siedzenia, niż cokolwiek innego, jednak mogliśmy wziąć siekierę...)

Trzecią noc spędziliśmy w schronisku, zajadając się szarlotką z polewą jagodową i popijając grzańcem. Po lamersku. Yeah.

A więc:

• Lepiej odgarnąć cały śnieg spod ogniska i okolic.
• Warto poświęcić więcej czasu na znalezienie bardziej osłoniętego od wiatru miejsca.
• Na mrozie nawet grube drewno łamie się jak patyk.
• Rozpalenie okazało się być bardzo łatwe (sporo drewna + świeczka).
• Przy gotowaniu dużo bardziej sprawdziłyby się garnki z uchwytem u góry, które można wstawić w środek ogniska, a potem kijem wyjąć.